De uitverkorenen, vierdeklassers die hadden gekozen voor Parijs, vielen dit jaar met de neus in de boter.
Ze waren al verrukt van het ‘gewone’ programma, dat stond als een huis door organisator en docent Frans Edith Jonker, en dat schier onuitputtelijk uitgevoerd werd door madame Weeteling, madame Kuipers, madame Jonker en ondergetekende. Ik noem de lange tocht langs de Seine, in pittoreske, stromende regen; het artistieke Montmartre; de bruisende Marais; het eeuwige Louvre dat qua plotselinge, inpandige blokkades de Vaticaanse musea dreigt te evenaren – en nog veel meer.
Ja, deze adolescente fine fleur van het Murmellius was daarnaast al op de wenken bediend door een op hun verzoek ingelaste excursie naar de grote warenhuizen. Al bij het verlaten van de metro pal voor een van de vele ingangen van de Galeries Lafayette flitsten de smartphones al, voor ‘Insta’. Want verrek, daar liep een met veel bling bling behangen rapper, getooid met een wulpse, peperdure halve hoofddoek over zijn ruige tronie. En hé, dat is die voetballer, gast. (Zijn plastic slippers kosten minimaal ‘twaalf meier’, leerde ik van onze pupillen.)
Wie voor Parijs kiest, tekent voor leven in het teken van glamour, zoveel was duidelijk. Niets ten nadele van Engeland, waar sinds jaar en dag de ontvelde, warme tomaat en bonenprut het sportieve ontbijt sieren. Ook leuk: Duitsland, waar altijd veel lichaamscultuur beoefend kan worden. Maar Parijs wint, ik kan ’t ook niet helpen. Want Parijs is cultuur en het Murmellius hoort daar.
Nog even over die boter. Het Murmellius-vierdeklaskeurkorps zwierde dus op de roltrappen van het Centre Pompidou, een sympathieke, architectonische anomalie die we aan een inmiddels vergeten president te danken hebben. Op de bovenste verdieping van het bouwsel, konden ze een Surrealisme-tentoonstelling bewonderen. Alsof die pracht niet genoeg was, gingen diehards door naar de daaronder gelegen expositie over het stripverhaal in de afgelopen zestig jaar. Van Charlie Hebdo tot Tardi en Moebius. Ook hier werden de smartphones getrokken. En daaronder – in de bibliotheek – was ook nog een intieme expositie over de Argentijnse tekenaar Hugo Pratt, schepper van de romantische interbellum-held Corto Maltese. De uitverkoren vierdeklassers stonden even stil bij de ongelukkigen die een bestemming elders hadden verkozen, hun vrienden die ze na thuiskomst konden verblijden met verhalen over wat ze aan cultureels gemist hadden. Jammer, geachte ouders, dat u er niet bij kon zijn.
Jeroen Vullings